vrijdag 25 november 2011
Sushi Sjaal
Waanzinnig, hoe bedenk je het. De Sushi Sjaal. De eerste foto komt uit Thedailywhat. Binnenkort te koop. De tweede sjaal kun je nu al kopen op Etsy.
maandag 21 november 2011
Gehaakte Jasbeschermers
Wat is dit toch mooi. Gehaakte jasbeschermers. Niet geschikt helaas voor een Amsterdamse Fiets. Misschien voor mijn tourfiets. Bij Simeli met bijpassende sleutelhanger.
maandag 7 november 2011
Uit de school geklapt
Zondag was ik in Muzee Scheveningen, naar de tentoonstelling Uit de school geklapt. "Een tentoonstelling met meerdere invalshoeken. Dat is wat de makers voor ogen stond.
Een mix van ‘nuttig en fraai’ handwerken, uit heden en verleden. Zo worden werkstukken getoond die in het verleden op diverse Scheveningse scholen zijn gemaakt.
Pure nostalgie natuurlijk, maar de tentoonstelling schetst tegelijkertijd ook een beeld van de ontwikkeling en geschiedenis van het handwerkonderwijs op Scheveningen.
Daarbij wordt teruggegaan tot prinses Anna Paulowna, die zich het lot van de arme Scheveningse bevolking aantrok. Zo werd in 1832 in het Stedelijk Badhuis de Koninklijke Naaischool opgericht.
Arme meisjes en vrouwen konden nu zelf kleren maken en repareren, en - duurzaam - daar ook geld mee verdienen. Nuttig handwerken dus. Handwerken als een vorm van emancipatie!
Op de tentoonstelling is ook een werk te zien uit 1878, het jaar, waarin nuttige handwerken een verplicht schoolvak werd op de lagere school.
Eindelijk erkenning.
Ruime aandacht ook voor Gé van Leeuwen-Pronk, die in 1934 een naaischool begon aan de Katwijkstraat en daar tot 1947 veel meisjes een vak leerde.
Haar neef, oud-minister Jan Pronk heeft de tentoonstelling op zaterdag 17 september geopend.
Ook voor het ‘fraaie’ handwerken van vroeger en nu is er ruime aandacht. Zo’n zeventig vrouwen stelden na een oproep werkstukken, waaronder schoolmerklappen ter beschikking. Daarbij komen allerlei technieken aan bod.
Dat hun werk nu in een museum wordt getoond, vervult hen met gepaste trots. In deze tentoonstelling kunt u een ruime selectie van deze werkstukken bewonderen.
Spectaculair is een zes! meter lange ‘Souvenir de ma Vie’. In een dergelijk ‘Pronkstuk’ toont de maakster haar kennis en kunde. "
Het is een kleine tentoonstelling, maar de moeite waard, omdat leren handwerken weer helemaal van nu is. Je kunt er ook leuk koffie drinken en honderden mooie schelpen kopen.
Een mix van ‘nuttig en fraai’ handwerken, uit heden en verleden. Zo worden werkstukken getoond die in het verleden op diverse Scheveningse scholen zijn gemaakt.
Pure nostalgie natuurlijk, maar de tentoonstelling schetst tegelijkertijd ook een beeld van de ontwikkeling en geschiedenis van het handwerkonderwijs op Scheveningen.
Daarbij wordt teruggegaan tot prinses Anna Paulowna, die zich het lot van de arme Scheveningse bevolking aantrok. Zo werd in 1832 in het Stedelijk Badhuis de Koninklijke Naaischool opgericht.
Arme meisjes en vrouwen konden nu zelf kleren maken en repareren, en - duurzaam - daar ook geld mee verdienen. Nuttig handwerken dus. Handwerken als een vorm van emancipatie!
Op de tentoonstelling is ook een werk te zien uit 1878, het jaar, waarin nuttige handwerken een verplicht schoolvak werd op de lagere school.
Eindelijk erkenning.
Ruime aandacht ook voor Gé van Leeuwen-Pronk, die in 1934 een naaischool begon aan de Katwijkstraat en daar tot 1947 veel meisjes een vak leerde.
Haar neef, oud-minister Jan Pronk heeft de tentoonstelling op zaterdag 17 september geopend.
Ook voor het ‘fraaie’ handwerken van vroeger en nu is er ruime aandacht. Zo’n zeventig vrouwen stelden na een oproep werkstukken, waaronder schoolmerklappen ter beschikking. Daarbij komen allerlei technieken aan bod.
Dat hun werk nu in een museum wordt getoond, vervult hen met gepaste trots. In deze tentoonstelling kunt u een ruime selectie van deze werkstukken bewonderen.
Spectaculair is een zes! meter lange ‘Souvenir de ma Vie’. In een dergelijk ‘Pronkstuk’ toont de maakster haar kennis en kunde. "
Het is een kleine tentoonstelling, maar de moeite waard, omdat leren handwerken weer helemaal van nu is. Je kunt er ook leuk koffie drinken en honderden mooie schelpen kopen.
Foto van Tropic-7
zondag 30 oktober 2011
Kindertekening veranderen in een knuffel
Vest voor Louise
Dit vest breide ik vorig jaar voor mijn nichtje Louise. Met wol van zeeman. Ik geloof dat ik het model een beetje heb geimproviseerd.
Laat ze breien
'Laat ze breien' (tekst Annie M.G. Schmidt, muziek Harry Bannink) uit de televisieserie "Ja zuster, nee zuster", gezongen door Hetty Blok, op de Nikkelen Nelis CD 'Ja zuster, nee zuster: alle 58 liedjes',in een Vanoss video collage. Breien brengt vrede.
maandag 24 oktober 2011
Elsa Schiaparelli en Sonia Delaunay
Gisteren heb ik in Den Haag de tentoonstelling Mode houdt van Kunst gezien, met een lezing verzorgd door de Vrije Academie. Het was mooi en ik heb twee ontdekkingen gedaan. De eerste is de ontwerpster Elsa Schiaparelli. Een Italiaanse ontwerpster die in Parijs ging wonen en beinvloed raakte door de surrealisten. Dit breiontwerp uit de jaren 20 is van haar. Wat ik mooi en bijzonder vind herken ik ook in de ontwerpen van Sonia Rykiel en Viktor en Rolf die ik ook bewonder.
De tweede ontdekking waren de stofontwerpen van de schilderes Sonia Delaunay. Kan gewoon vandaag weer in de winkel. De tentoonstelling leerde ook dat alles al een keer bedacht is.
De tweede ontdekking waren de stofontwerpen van de schilderes Sonia Delaunay. Kan gewoon vandaag weer in de winkel. De tentoonstelling leerde ook dat alles al een keer bedacht is.zaterdag 15 oktober 2011
Sandra Backlund
Sandra Backlund is een Zweedse breiontwerpster van wie ik graag iets zou willen kopen. Even sparen nog. Haar werk hangt nu in Twente op de tentoonstelling die ik eerder in Antwerpen zag. De tweede foto is daar gemaakt door Yooxx.
Breiontwerpen van mijn moeder
Retrobreien is weer helemaal in. Ik las dat het HEMA-breiboek inmiddels is uitverkocht. Deze prachtige ontwerpen maakte mijn moeder in de jaren zestig. Ik vind ze nog helemaal up-to-date.
Schotse jurkjes voor de tweeling
Deze jurkjes maakte ik samen met mijn moeder voor de tweeling. Ik zocht tartanstof maar dat is best moeilijk te vinden, zeker in complementaire kleuren. Het patroontje is van Burda, de gehaakte bloemetjes kocht ik bij allemaaldingetjes.nl.
vrijdag 7 oktober 2011
Elf september - Elena del Rivero
B. was een paar weken geleden tijdens de herdenkingen van 11 september in New York en kwam een kunstwerk van Elena del Rivero tegen. [Swi:t] Home: A CHANT (2001-2006) .
Prior to the 9/11 attacks, Del Rivero lived and worked on Cedar Street, directly across from the World Trade Center. In the aftermath of the event and as a result of the sheer force of destruction, her space was filled with ashes, dust, and debris. She was in her native Spain on the day of the terrorist attacks, but when she returned home, she began the task of carefully salvaging and cataloging the office memos, personal notes, and other documents that had blown through the collapsed windows of her loft. Over the course of five years, these scraps were gradually and meticulously cleaned, inventoried, removed of personal identity, and then hand sewn on to rolls of fabric. Strung from the ceiling of the New Museum’s lobby gallery in a cascading form, these lengths of cotton flow like waterfalls or clouds of smoke, turning the installation into a powerful evocation of the event itself, its historical weight, and the individual lives affected by it. Immersed in the intricacies of the installation, viewers will see 3,136 pieces of found burned papers carefully stitched to cotton mesh, amounting to more than 500 feet of material.
Foto's gemaakt door B.
Prior to the 9/11 attacks, Del Rivero lived and worked on Cedar Street, directly across from the World Trade Center. In the aftermath of the event and as a result of the sheer force of destruction, her space was filled with ashes, dust, and debris. She was in her native Spain on the day of the terrorist attacks, but when she returned home, she began the task of carefully salvaging and cataloging the office memos, personal notes, and other documents that had blown through the collapsed windows of her loft. Over the course of five years, these scraps were gradually and meticulously cleaned, inventoried, removed of personal identity, and then hand sewn on to rolls of fabric. Strung from the ceiling of the New Museum’s lobby gallery in a cascading form, these lengths of cotton flow like waterfalls or clouds of smoke, turning the installation into a powerful evocation of the event itself, its historical weight, and the individual lives affected by it. Immersed in the intricacies of the installation, viewers will see 3,136 pieces of found burned papers carefully stitched to cotton mesh, amounting to more than 500 feet of material.
Foto's gemaakt door B.
maandag 26 september 2011
Hema 85 jaar breiboek
Terug van weggeweest. In verband met 85 jaar HEMA. EINDELIJK zou ik zo zeggen. Het HEMA Breiboek. De HEMA Breiboeken werden van 1976 tot 1992 met veel succes uitgegeven. Voor alle fans en brei-liefhebbers hebben we de beste patronen van toen verzameld in dit The Best of HEMA Breiboek. De modellen zijn tijdloze klassiekers of sluiten aan bij de mode van nu. Op facebook.com/hema kun je een jeugdfoto uploaden met een zelfgebreide trui en als je wint gaat een brei-oma je trui namaken.
zondag 25 september 2011
Kurt Cobain in knitwear
Voor mijn verjaardag kreeg ik de catalogus van de tentoonstelling Unravel - knitwear in fashion. Daarin ook een stukje over Geeks and guitars: clothing on the margins, zoals Kurt Cobain. Cobain draagt hier bij het MTV unplugged concert een vest van het Leger des Heils, afkerig als hij was van de consumptiemaatschappij. Na het concert kwam er een run op de truienbakken bij de Salvation Army en zo werd hij toch een mode-icoon.
maandag 19 september 2011
Jillian Tamaki en Penguin classics
Wow deze covers voor Penguin Classics kwam ik tegen op Feeling Stitchy. Ze zijn gemaakt door Jillian Tamaki. Tot en met de achterkant perfect. Jane would have loved this.
zondag 18 september 2011
Rode loper, banner met kruissteekjes
Kunst en cultuurdagen Amsterdam Oost, 24 en 25 september 2011Het laatste weekend van september kunnen alle bewoners van Amsterdam Oost genieten van de culturele rijkdom van dit fraaie stadsdeel. Twee dagen lang zijn er mooie, ontroerende, leuke en interessante programma’s te zien. Theater, dans, lezingen, beeldende kunst, rondleidingen, exposities: het is er allemaal.
Open Huis culturele instellingen Amsterdam Oost
Veel culturele instellingen houden open huis. Met een mooi programmaboekje kunt u van tevoren uitzoeken wat u graag wilt meemaken. Houdt u van activiteiten, dan kunt u de handen uit de mouwen steken bij creatieve workshops of de wijk verkennen door u op te geven voor een kunstzinnige rondleiding.
Zaterdag 24 september 2011
Een klein voorproefje kunnen we u al geven. Alles natuurlijk onder voorbehoud. We starten rond 15.00 uur met een feestelijke opening op het Javaplein. Een kleine optocht, hartverwarmende speeches, een theatrale act? U zult het zien op deze laatste zaterdag van september. Na de feestelijke opening gaan culturele instellingen al van start met hun programma’s. Op en rondom het Javaplein houden wij de feestelijkheid nog een paar uur in volle gang.
Zondag 25 september 2011
Van het puntje van IJburg tot de verste uithoek van de Watergraafsmeer kunt u kunst en cultuur ontdekken in Amsterdam Oost. Aan de hand van de kaart, het programmaboekje en het totaaloverzicht kunt u de programma’s van uw voorkeur uitzoeken.
Thema: de verandering
De culturele sector is volop in beweging. Als cultureel festival willen wij des te meer duidelijk maken dat kunst en cultuur belangrijk is. Bezuinigingen zijn niet leuk. Toch zet het aan tot creatieve oplossingen en samenwerkingsverbanden. De Rode Loper kijkt uit naar verdere samenwerking met De Open Atelierroute (pas in 2012 echt gecombineerd) en de Food Night.
zondag 11 september 2011
Gomitoli's een wollige sogno italiano
This is our story.
We don’t expect you to believe it, at least not entirely. But we ask that you to try and imagine a late nineteenth century boy. In this time, if you didn’t have the possibility to study, you had to work. In a factory.
The peculiarity of this story, which begins as so many other do, is in the surname which holds within itself an inevitable destiny. The child of whom we speak is called Camillo Gomitoli (literally ball of yarn) and he possessed a fierce passion for yarn. Because of this, Signor Gomitoli had been more than happy to show him the old textile factory where he worked and periodically bring him on excursions to the spinning mills, where he enjoyed himself as if they had brought him to Disneyland (which, obviously, did not exist at the time).
The experience Camillo gained during the hours spent standing stock still, holding his arms at a right angle so his mother (who was very fond of do-it-yourself and knitting) – could have a valid support to wind a skein, allowed him to develop a physique incredibly suited for the factory machinery, to which he took like a duck takes to water.
In any case, Camillo grows up and starts a family. His passion for yarn has advanced to such a degree that his children find themselves recorded at the registry office with undeniably peculiar names: Pura Lana (Pure Wool) Gomitoli, Uncinetto (Crochet) Gomitoli, Maglia (Knitting) Gomitoli, Crochet Gomitoli, Dritto (Front) and Rovescio (Back) Gomitoli (twins), without forgetting the last arrival, the second protagonist of our story, Gomitolo Gomitoli, born during a time when the head of the family was experiencing an imaginative dry spell.
It goes without saying that in Casa Gomitoli there are certain things of which you cannot be unaware. For example, Camillo expects that knitting be the first word spoken by every new arrival and he involves the children in systematic parlour games, like recognizing knitting needles by diameter while blindfolded. Not everyone is as enthusiastic about this Gomitoliarchy, particularly young Gomitolo who, despite his fondness for natural yarns, can’t abide orders of any kind. Becoming of age, he leaves for the Orient, where – reportedly – exist goats with incredibly fine hair, some of which are supposedly even born wearing perfectly knitted scarves and turtleneck sweaters.
However, distance does not always generate entirely truthful accounts. In actuality, when he arrives in China, Gomitoli encounters decidedly normal goats. This bothers him immensely, one might say it even devastates him. But, just as he’s contemplating a mournful homecoming with his tail between his legs, he discovers that, hidden beneath the kemp of these lazy goats, there is another type of fiber, a fine, warm, light and soft padding. In other words, the Chinese had cashmere, but did not know how to use it.
Strengthened by this discovery, he returns to Italy and applies himself to inventing new techniques and machinery able to produce at home – giving life to a strictly and spontaneous made in Italy, even before the term acquired the fundamental connotation which it holds today – what is perhaps the most beautiful cashmere in the world. He also devotes himself to the search of any other fibers which will aid in the production of even more exquisite natural Camel, wool, cotton, silk and angora yarns: everything which can be ideally spun, in practice ends up on the Gomitoli machinery.
But our grandfather – just so, now it can be told – was a perfectionist. And he couldn’t make up his mind about selling those hand-made yarns, jealous as he was about his discoveries.
We, instead, would like to share with you the results of his unconditional love and have decided to launch Gomitoli’s e-commerce store, convinced that this is the best way to convey the fruit of a family passion wholly made in Italy.
We don’t expect you to believe it, at least not entirely. But we ask that you to try and imagine a late nineteenth century boy. In this time, if you didn’t have the possibility to study, you had to work. In a factory.
The peculiarity of this story, which begins as so many other do, is in the surname which holds within itself an inevitable destiny. The child of whom we speak is called Camillo Gomitoli (literally ball of yarn) and he possessed a fierce passion for yarn. Because of this, Signor Gomitoli had been more than happy to show him the old textile factory where he worked and periodically bring him on excursions to the spinning mills, where he enjoyed himself as if they had brought him to Disneyland (which, obviously, did not exist at the time).
The experience Camillo gained during the hours spent standing stock still, holding his arms at a right angle so his mother (who was very fond of do-it-yourself and knitting) – could have a valid support to wind a skein, allowed him to develop a physique incredibly suited for the factory machinery, to which he took like a duck takes to water.
In any case, Camillo grows up and starts a family. His passion for yarn has advanced to such a degree that his children find themselves recorded at the registry office with undeniably peculiar names: Pura Lana (Pure Wool) Gomitoli, Uncinetto (Crochet) Gomitoli, Maglia (Knitting) Gomitoli, Crochet Gomitoli, Dritto (Front) and Rovescio (Back) Gomitoli (twins), without forgetting the last arrival, the second protagonist of our story, Gomitolo Gomitoli, born during a time when the head of the family was experiencing an imaginative dry spell.
It goes without saying that in Casa Gomitoli there are certain things of which you cannot be unaware. For example, Camillo expects that knitting be the first word spoken by every new arrival and he involves the children in systematic parlour games, like recognizing knitting needles by diameter while blindfolded. Not everyone is as enthusiastic about this Gomitoliarchy, particularly young Gomitolo who, despite his fondness for natural yarns, can’t abide orders of any kind. Becoming of age, he leaves for the Orient, where – reportedly – exist goats with incredibly fine hair, some of which are supposedly even born wearing perfectly knitted scarves and turtleneck sweaters.
However, distance does not always generate entirely truthful accounts. In actuality, when he arrives in China, Gomitoli encounters decidedly normal goats. This bothers him immensely, one might say it even devastates him. But, just as he’s contemplating a mournful homecoming with his tail between his legs, he discovers that, hidden beneath the kemp of these lazy goats, there is another type of fiber, a fine, warm, light and soft padding. In other words, the Chinese had cashmere, but did not know how to use it.
Strengthened by this discovery, he returns to Italy and applies himself to inventing new techniques and machinery able to produce at home – giving life to a strictly and spontaneous made in Italy, even before the term acquired the fundamental connotation which it holds today – what is perhaps the most beautiful cashmere in the world. He also devotes himself to the search of any other fibers which will aid in the production of even more exquisite natural Camel, wool, cotton, silk and angora yarns: everything which can be ideally spun, in practice ends up on the Gomitoli machinery.
But our grandfather – just so, now it can be told – was a perfectionist. And he couldn’t make up his mind about selling those hand-made yarns, jealous as he was about his discoveries.
We, instead, would like to share with you the results of his unconditional love and have decided to launch Gomitoli’s e-commerce store, convinced that this is the best way to convey the fruit of a family passion wholly made in Italy.
maandag 5 september 2011
Tord Boontje Stitched Collection
M-A stuurde me een artikeltje over het ontwerp Stitched Collection, designed voor Moroso door Tord Boontje. Het bestaat uit een stoel, een tafel en lampen.
Boontje: "For a long time, I have been interested in sewing and embroidery. When I was a child, my mother would show me how to sew and I made some clothes for myself (with her help). More recently I have used embroidery in my work on textiles and furniture. The action of sewing, creating holes in material with a needle comes back in pieces like the Rain Chair and Wednesday Table. This time I started to think in a more functional way about sewing, the idea of creating holes in materials and connecting pieces with yarns. I realized that by stitching plywood components together it would be possible to create strong structures for furniture. After making scale models, I started experimenting in my studio with a full size chair. This led to the prototype for the Stitched Chair.
I like the idea that the stitching is a very simple, low-tech way of making. As stitching is a very universal and ancient technique, it gives an almost tribal or folk character to the pieces. I imagined that someone could construct their whole environment in this method; the furniture and also the room itself, therefore we decided to start this as a small domestic collection that can expand in the future."
Boontje: "For a long time, I have been interested in sewing and embroidery. When I was a child, my mother would show me how to sew and I made some clothes for myself (with her help). More recently I have used embroidery in my work on textiles and furniture. The action of sewing, creating holes in material with a needle comes back in pieces like the Rain Chair and Wednesday Table. This time I started to think in a more functional way about sewing, the idea of creating holes in materials and connecting pieces with yarns. I realized that by stitching plywood components together it would be possible to create strong structures for furniture. After making scale models, I started experimenting in my studio with a full size chair. This led to the prototype for the Stitched Chair.
I like the idea that the stitching is a very simple, low-tech way of making. As stitching is a very universal and ancient technique, it gives an almost tribal or folk character to the pieces. I imagined that someone could construct their whole environment in this method; the furniture and also the room itself, therefore we decided to start this as a small domestic collection that can expand in the future."
vrijdag 26 augustus 2011
Borduursels uit Mecklenburg-Vorpommern
Van borduren komt niet veel tijdens een vakantie. Maar ik was wel in een klein museum op Rugen. "Vergiss es nicht am Morgen, die Lampen zu besorgen".
En kocht een kruissteektheedoek:
'Funf sind geladen
Zehn sind gekommen
Giess Wasser zur Suppe
Heiss alle willkommen"
En kocht een kruissteektheedoek:
'Funf sind geladen
Zehn sind gekommen
Giess Wasser zur Suppe
Heiss alle willkommen"
Borduurhek in Utrecht
Gisteren een mooi artikel in de Volkskrant van Robert van Gijssel. Het ging over een hek aan de Utrechtse Zeedijk, waar hij in het voorbijgaan ineens een kunstwerk in kruissteek zag.
"Misschien wel de mooiste straatkunst: het werk dat pas na vier keer passeren opvalt. Zag ik dat goed? Terugwandelen of fietsen en nog eens nader beschouwen. Verdomd!...... Wat staat er nu eigenlijk, denk je na de eerste ontdekking. Ga recht voor het hek staan en je kijkt dwars door de letters heen. De kreet is transparant en de zachte kleuren oranje en lichtpaars komen de leesbaarheid ook niet ten goede, al is het lettertype in kruissteek prachtig uitgewerkt. Maar als je deze straatkunst een beetje van de zijkant bekijkt, krijgen de letters body. De reepjes stof komen nader tot elkaar, de lucht ertussen verdwijnt."
Er staat: 'We live not according to reason, but according to fashion', vrij naar Seneca.
"Misschien wel de mooiste straatkunst: het werk dat pas na vier keer passeren opvalt. Zag ik dat goed? Terugwandelen of fietsen en nog eens nader beschouwen. Verdomd!...... Wat staat er nu eigenlijk, denk je na de eerste ontdekking. Ga recht voor het hek staan en je kijkt dwars door de letters heen. De kreet is transparant en de zachte kleuren oranje en lichtpaars komen de leesbaarheid ook niet ten goede, al is het lettertype in kruissteek prachtig uitgewerkt. Maar als je deze straatkunst een beetje van de zijkant bekijkt, krijgen de letters body. De reepjes stof komen nader tot elkaar, de lucht ertussen verdwijnt."
Er staat: 'We live not according to reason, but according to fashion', vrij naar Seneca.
vrijdag 5 augustus 2011
Wallpaper van het Victoria & Albert museum
Ik heb altijd een mooie wallpaper op het beeldscherm van mijn PC en ik wissel ze ook af. Nu kwam ik van de week op twitter echt iets bijzonders tegen. Te downloaden in de shop van het Victoria&Albert Museum.
zaterdag 30 juli 2011
Artzuid en Dhiradj Ramsamoedj
In Amsterdam Zuid kun je nu genieten van een prachtige beeldententoonstelling ARTZUID 2011. Deze vindt plaats van 27 mei tot en met 28 augustus 2011. In samenwerking met Amsterdamse instellingen, zoals het Stedelijk Museum en de Rijksakademie van Beeldende Kunsten presenteert vooraanstaand schrijver en kunstenaar Jan Cremer zijn sculpturale – THE WORLD AROUND, EQUALITY IN DIVERSITY. Wederom vormen de monumentale lanen van Plan-Zuid van architect H.P. Berlage en de in de jaren negentig ontworpen plantsoenen van landschapsarchitect Michael van Gessel het unieke podium voor 50 beelden van internationaal gerenommeerde kunstenaars. De sculpturen worden getoond in het decor van de bijzondere architectuur van de Amsterdamse School. De route wordt verlengd naar de Zuidas.
Het is daar een feest. Dit beeld is van textiel en is gemaakt door Dhiradj Ramsamoedj.
Het heet Mighty Man. Hij maakt mensfiguren, niet uitgesproken, maar als mysterieus wezen. "Zo leren mensen ook beter, naar zichzelf kijken, ze zijn vreemden voor elkaar. " Volgens de kunstenaar zou de mens, geen ogen, oren of een mond moeten hebben. Dan is er vrede, want via de zintuigen komt er kwaad bij ons binnen. En zo verspreiden we het weer.
Het is een heel mooi beeld. Maar ik ben het niet eens met de stelling van de kunstenaar. Want dan zouden we het beeld niet kunnen zien.
Het is daar een feest. Dit beeld is van textiel en is gemaakt door Dhiradj Ramsamoedj.
Het heet Mighty Man. Hij maakt mensfiguren, niet uitgesproken, maar als mysterieus wezen. "Zo leren mensen ook beter, naar zichzelf kijken, ze zijn vreemden voor elkaar. " Volgens de kunstenaar zou de mens, geen ogen, oren of een mond moeten hebben. Dan is er vrede, want via de zintuigen komt er kwaad bij ons binnen. En zo verspreiden we het weer.
Het is een heel mooi beeld. Maar ik ben het niet eens met de stelling van de kunstenaar. Want dan zouden we het beeld niet kunnen zien.
zaterdag 23 juli 2011
Wild haken in Staalmanpark
Alweer zo'n leuk wild project, maar dan nu met haken. In totaal is er wel 5 kilometer wit en duurzaam draad in verwerkt. In het haakhek van het onlangs opgeleverde Staalmanpark in Amsterdam Slotervaart, de buurt waar ik ben opgegroeid. Het hek is nu half af, maar het vervolmaken gaat door op de volgende data:
Do 28 Juli van 10.00 tot 12.00
Do 4 Aug om 19.00 tot 21.00
Do 11 Aug om 10.00 tot 12.00
Do 18 Aug om 19.00 tot 21.00
Do 25 Aug om 19.00 tot 21.00
bij Coffeemania, met een koopje thee of koffie!
Nieuwe leden zijn natuurlijk welkom. Vertel het door!
Hier meer info.
Do 28 Juli van 10.00 tot 12.00
Do 4 Aug om 19.00 tot 21.00
Do 11 Aug om 10.00 tot 12.00
Do 18 Aug om 19.00 tot 21.00
Do 25 Aug om 19.00 tot 21.00
bij Coffeemania, met een koopje thee of koffie!
Nieuwe leden zijn natuurlijk welkom. Vertel het door!
Hier meer info.
maandag 11 juli 2011
Borduur je eigen iphone hoesje
Tip van de iphoneclub: "iPhone-cases met opdruk zijn overal wel te vinden. Maar als je een echt persoonlijke case wilt maken, zorg je zelf voor de decoratie. De NeoStitch DYI iPhone-cases is een beschermhoes die je zelf kunt borduren met een kruissteekpatroon naar keuze. De case bestaat uit gaaswerk dat het rooster vormt voor je eigen ontwerpen. Vooral 8-bit afbeeldingen doen het goed als kruissteekpatroon. Je koopt de case voor 18 dollar inclusief borduurgaren en kunt je daarna helemaal uitleven met naald en draad.
Verkrijgbaar in zwart, wit, groen, roze, oranje of blauw bij Connect Design. De verzendkosten zijn 4 dollar. "
My-Stitch pakt gelijk haar creditcard.
Verkrijgbaar in zwart, wit, groen, roze, oranje of blauw bij Connect Design. De verzendkosten zijn 4 dollar. "
My-Stitch pakt gelijk haar creditcard.
Lauren DiCioccio
Voordat I. op vakantie ging tipte hij me nog via H. dat er een artikel in de Flow stond over Lauren DiCioccio. Lauren DiCiccio borduurt dia's na, maar borduurt ook krantenartikelen, plastic tasjes en waterflessen.
Het gaat haar hier om:
"My work investigates the physical/tangible beauty of commonplace mass-produced media-objects, most recently: the newspaper, magazines, office papers and writing pads, plastic bags, 35 mm slides. These media are becoming obsolete, replaced by the invisible efficiency of various technologies. In some cases, this transition is a good thing- faster transmission and distribution of information, streamlined systems, openness to user input, less waste. But a hole is left behind by the disappearance of these everyday objects. What will happen when we no longer touch information? When newsprint does not rub off onto our fingertips? When we no longer write longhand?
The tedious handiwork and obsessive care I employ to create my work aims to remind the viewer of these simple but intimate pieces of everyday life and to provoke a pang of nostalgia for the familiar physicality of these objects."
zaterdag 25 juni 2011
Dame Vivienne Westwood - Do it yourself
Een paar weken geleden was bij het uur van de wolf de documentaire Do it Yourself over Vivienne Westwood te zien. Deze punkmodekoningin is 1 van mijn heldinnen. Ik vond de documentaire een beetje mager omdat er niet veel te zien was van het ontwerpproces. Gelukkig wel veel political en dame Vivienne. Westwood houdt van ambachtelijkheid en traditie en dat combineert ze met nu. Dat spreekt me aan.
"Vivienne Westwood is famous for her witty re-interpretations of historical dress and textiles. She is a great fan of British fabrics and crafts. She has used traditional Scottish tartans for many years - from bondage trousers to tailored suits. She even designed her own tartan for her Anglomania collection, Autumn / Winter 1993/4, made by Lochcarron. It was named MacAndreas after her husband Andreas Kronthaler"
"Vivienne Westwood is famous for her witty re-interpretations of historical dress and textiles. She is a great fan of British fabrics and crafts. She has used traditional Scottish tartans for many years - from bondage trousers to tailored suits. She even designed her own tartan for her Anglomania collection, Autumn / Winter 1993/4, made by Lochcarron. It was named MacAndreas after her husband Andreas Kronthaler"
Abonneren op:
Posts (Atom)
Posts
